Hoe bijzonder is het om in het spoor van Picasso te reizen op vakantie. En op die plek te schilderen.
In de zomer van 2012 maken we met onze Paradiso een tocht langs de Ebro in Spanje. We beginnen aan de monding van deze rivier, waar hij in de Middellandse Zee stroomt. Daar fietsen we langs eindeloze rijstvelden en kijken onze ogen uit naar flamingo’s.
We reizen stroomopwaarts en arriveren in Haro. De plaats waar Picasso het kubisme ontwikkelt. Rusten uit en fietsen heerlijk door het warme landschap. Ik krijg steeds meer aandrang om te schilderen, maar de timing is belangrijk vanwege de hitte.
Op een dag is het zover, ik rij om vier uur weg en zoek over stoffige weggetjes rijdend een plek met zicht op de bergen. Ik heb alles bij me, behalve een tafeltje of krukje. Dan maar alles op de grond neerzetten en het ezeltje installeren.
De olieverf geurt weer heerlijk en het werk begint. Met wentelingen die van Gogh ook maakte met zijn penseel, start ik het werkstuk op.
De verf gaat er dik op en tenslotte meng ik ook roodbruine aarde erdoor.
Een Spaanse boer rijdt langs me en ik sta een poos stof te happen.
Ondanks hitte en stof lukt het me om macht te verkrijgen over het paneel en kom ik er toe een laatste hand aan het werkstuk te leggen.
Met wat resten verf, bij ondergaande zon, maak ik nog een tweede werkstuk.
Bijna slordig en gehaast. Maar uiteindelijk toch naar tevredenheid.
Het werkstuk mag blijven.
In het donker kom ik bij Annelies aan en voel mij een beetje Picasso.